سرگیجه بهانه بود. . .

میخواستم با تمام وجودم احساس کنم. . .

تکیه گاهمی. . . (!)

مسافر بی بدرقه من

اینقدر بی صدا رفتی

که از وداع جا ماندم ...

باز به غیرت چشمانم

که آبی پشت سرت ریختند!

چقدر غمگین است!!

واسه همه کست...

هیچ کس نباشی!!!

مـردنَــم را آرزوستــــ

 اگـــر

آرامگــاه ِ ابـَـدی

آغــوش ِ تــو بـاشــد . . .

با تمام احترامی

که برای “شما”

قایلم اما “تو” رو دوست دارم . . . !

.

چه کسی برای عشق ما شعر اتل متل خواند !

که پایت را به این راحتی از زندگیم ورچیدی ؟

بـــرای یک ماه

نبودنــــت را سکوت می کنــم

سحر با یک عکس

افطار با یک خاطره . . .

گونه هایت را برای دست هایم می خواهم

پیشانی ات را برای لب هایم

خودت را برای زندگی ام

می بینی ؟

برای خودم هیچ نمی خواهم !

.

نه به دیروزهایی که بودی فکر می کنم

و نه به فرداهایی که “شاید” بیایی …

می خواهم امروز را زندگی کنم

خواستی باش ، نخواستی نباش

خوشبختی یعنی

در خاطر کسی ماندگاری

که لحظه های نبودنت را

با تمام دنیا معامله نمیکند . . .

جزئیات ِ

چشمهایت

کلیات ِ زندگی ِ من است . . . !

گناه شکستن روزه های امسال هم

پای تو …

این رمضان

هر روز باید ، غم تو را “بخورم” . . .

گاهی میان مردم

در ازدحام شهر

 غیر از " تو"  هرچه هست

فراموش  میکنم

همه چی آرومه..........

دل من استثناست!

دستانم تشنه ی دستان توست. . .

شانه هایت تکیه گاه خستگی هایم. . .

با تو می مانم. . .

 
بی آنکه دغدغه های فردا را داشته باشم. . .

زیرا می دانم. . .

فردا بیش از امروز دوستت خواهم داشت . . .

چه بی تفــــــــاوت زندگــــــــی می کنند 

آدمــــ هــــــــا ...

بی آنــــــــکه بداننـــــــد در گوشـــــــه ای از دنیــــــــــا 

تمــــــــامــــ دنیـــــــــای کســـــــــی شـده انــــــــد ...!

دلتنگــــی پـیــچـیـــــــــده نـیـســتــــــــ . . . !

یــــکـــــــ دل . . . !

یــکـــــــ آســـــمـــــان . . . !

یــکـــ بــــــغـــــض . . . !

و آرزو هـای تـــرکـــــــ خـــــــورده . . . !

بــه هـمــیـــن ســـــــادگـــــــی

 هم تلخ است هم ارزان

هم گیراییش بالاست !

 هم اینکه تابلو نمی شوم و رفیقی که مرا به درد معتاد کرد

ناباب نبود ،

اتفاقا باب باب بود فقط نگفته بود که

ماندنی نیست ، همین . . .

  از آدمای شهر بیزارم....

دل است دیگر، یادش رفته که رفته ای

از حال ِ مَن ميپُرسي ؟

نَفس ميکِشَم تا به جاي مُرده ها

خاکم نکُنند !

اينگونه است حال ِ مَن

هيچ نپـُرس.

آنقدر سرگرم اوقات فراغت بودم.....

که فکری به حال روزهای فراقت نکردم